Το Πρόβλημα
Η χώρα μας είναι μια από τους μεγαλύτερους παραγωγούς ελαιολάδου με περισσότερα από 200.000.000 ελαιόδεντρα. Κατά την διάρκεια της ελαιοκαλλιέργειας και της ελαιοποίησης, όμως παράγεται μεγάλη ποσότητα στερεών υπολειμμάτων και υγρών αποβλήτων. Λόγω έλλειψης συστημάτων για τη διαχείριση αυτών των λυμάτων, οι περιβαλλοντικές επιπτώσεις είναι ολοένα και πιο ανησυχητικές.
Κάθε χρόνο, 3 εκατομμύρια τόνοι ξύλου ελιάς, που προκύπτουν από τα κλαδέματα και δεν αξιοποιούνται ως καυσόξυλα, καίγονται, ρυπαίνοντας την ατμόσφαιρα.
Τα ελαιοτριβεία παράγουν 1.5 εκατομμύρια m3 υγρών αποβλήτων, που χαρακτηρίζονται από:
- το πολύ υψηλό οργανικό φορτίο, που είναι 200 φορές μεγαλύτερο από αυτό που συναντάται στα αστικά λύματα,
- την εποχικότητα και
- την παρουσία φαινολικών ενώσεων που κάνουν την επεξεργασία τους ιδιαίτερα δύσκολη.
Τα απόβλητα αυτά είτε καταλήγουν παράνομα χωρίς επεξεργασία στο περιβάλλον είτε επεξεργάζονται συνήθως με υδράσβεστο και καταλήγουν σε εξατμισοδεξαμενές. Αυτές συχνά υπερχειλίζουν, ρυπαίνοντας το υπέδαφος και τα υπόγεια νερά και συμβάλλουν στον ευτροφισμό.
Τα στερεά υπολείμματα από τα κλαδέματα των δέντρων, όπως τα φύλλα και τα ελαιοπύρηνα, καίγονται σε δασικές περιοχές, με αποτέλεσμα να εκλύονται μεγάλες ποσότητες αερίων, όπως διοξείδιο του άνθρακα και να υπάρχει αυξημένος κίνδυνος για πυρκαγιές.
Πέρα από τη ρύπανση, παρατηρείται ότι στο εδαφικό υπόστρωμα των ελαιώνων υπάρχει εκτεταμένη έλλειψη θρεπτικών συστατικών που αυτό, σε συνδυασμό με παρατεταμένες ξηρασίες, θέτει σε σοβαρό κίνδυνο την καλλιέργεια και το μέλλον της ελαιοπαραγωγής της χώρας.
Έως τώρα, οι προτάσεις αντιμετώπισης αυτού του προβήματος αφορούσαν κεντρική διαχείριση ή υψηλό κόστος λειτουργίας. Γι αυτό το λόγο, δεν εφαρμόστηκε ποτέ κάποιο μέτρο για να αντιμετωπίσουν την έκταση των περιβαλλοντικών επιπλοκών.
